. . και μια ακόμα ευχή για τη χρονιά που έρχεται, να μας φέρει πιο κοντά στον πραγματικό εαυτό μας, γιατί τότε μόνο και μόνο τότε κάνουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε, γιατί τότε μόνο και μόνο τότε είμαστε πραγματικά ελεύθεροι ! Καλή χρονιά . .
Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012
. . .και τρία διαμαντάκια από τη χρονιά που φεύγει !
Official video for Stereophonics single In A Moment.
Written and directed by Kelly Jones.
Get the single for free now at: http://www.stereophonics.com/inamoment
Featuring Natasha Khan and Harry Treadaway
Directed by Noel Paul
Cinematography by Jake Scott
Production Design & Styling by Lauren Doss
Music video by Bat For Lashes performing A Wall. (P) 2013, The copyright inthis audiovisual recording is owned by The Echo Label ltd under exclusive license to EMI Records Ltd
Cinematography by Jake Scott
Production Design & Styling by Lauren Doss
Music video by Bat For Lashes performing A Wall. (P) 2013, The copyright inthis audiovisual recording is owned by The Echo Label ltd under exclusive license to EMI Records Ltd
Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012
My last documantaire :
Il n'y a pas de Kennedy heureux (France 3 Television, 2012)
Μια γενιά . . και μια κατάρα ! Η οικογενειακή εποποιία μιας τραγικής δυναστείας του 20ου αιώνα, που επηρέασε την πολιτική πορεία και τις τάσεις της Σύχρονης Ιστορίας αλλά που Εκείνη της επιφύλασε μια σκληρή μοίρα . . Τα 60'ς, οι διάδοχοι, η πολιτική, . . ζωή σαν σαπουνόπερα, πόνος σαν πληγή από κοφτερό διαμάντι, γιατί απλά . . δεν υπάρχει ευτυχισμένος Κέννεντυ !
Un documentaire réalisé par Patrick Jeudy
Un texte écrit par Gérard Miller
Une production : Program 33 (2010)L’histoire intime des enfants Kennedy, leur enfance dorée, leur adolescence blessée, leur destin brisé. Mensonges et secrets d’une famille toute puissante. Que retient un enfant de sa famille ? Comment vit-il les épreuves, les aspirations et les devoirs ? Surtout lorsque cette famille s’appelle Kennedy, un clan qui a fasciné l’Amérique et le monde entier. Caroline, Robert, Christopher, Mary, John-John ou David avaient entre 7 et 11 ans lorsque le Président Kennedy fut assassiné, entre 13 et 17 ans à la mort de Bobby Kennedy. Au fil des années, ils ont goûté le parfum teinté d’ivresse des gosses de riches, ils ont deviné les infidélités de leurs aînés, le mystère des femmes du Président, les menaces qui ont pesé sur leur famille... Entre enfances dorées et destins brisés, images officielles et archives familiales, "Il n’y a pas de Kennedy heureux" navigue parmi les personnalités complexes du clan Kennedy pour dresser le portrait sans concession mais empreint de nostalgie des acteurs de la famille. Une histoire intime et personnelle racontée à hauteur d’enfant avec ses naïvetés, ses doutes et ses interrogations. Une histoire dévoilant -de l’intérieur- la vie de l’une des plus puissantes familles du XXe siècle.
Un texte écrit par Gérard Miller
Une production : Program 33 (2010)L’histoire intime des enfants Kennedy, leur enfance dorée, leur adolescence blessée, leur destin brisé. Mensonges et secrets d’une famille toute puissante. Que retient un enfant de sa famille ? Comment vit-il les épreuves, les aspirations et les devoirs ? Surtout lorsque cette famille s’appelle Kennedy, un clan qui a fasciné l’Amérique et le monde entier. Caroline, Robert, Christopher, Mary, John-John ou David avaient entre 7 et 11 ans lorsque le Président Kennedy fut assassiné, entre 13 et 17 ans à la mort de Bobby Kennedy. Au fil des années, ils ont goûté le parfum teinté d’ivresse des gosses de riches, ils ont deviné les infidélités de leurs aînés, le mystère des femmes du Président, les menaces qui ont pesé sur leur famille... Entre enfances dorées et destins brisés, images officielles et archives familiales, "Il n’y a pas de Kennedy heureux" navigue parmi les personnalités complexes du clan Kennedy pour dresser le portrait sans concession mais empreint de nostalgie des acteurs de la famille. Une histoire intime et personnelle racontée à hauteur d’enfant avec ses naïvetés, ses doutes et ses interrogations. Une histoire dévoilant -de l’intérieur- la vie de l’une des plus puissantes familles du XXe siècle.
Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012
. . . επειδή κανείς δε γλιτώνει από την Αγάπη !
Mesotoihies
(2011)
Medianeras
(original title) [Argentina]
Martín and Mariana are slightly damaged people who live in buildings
just opposite one another. While they often don't notice each other,
separation might be the very thing that brings them together.
Director: Gustavo Taretto Writer: Gustavo Taretto (screenplay) Stars: Javier Drolas, Pilar López de Ayala and Inés Efron
Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012
My last film . . .
Πώς φαντάζεσαι το τέλος του κόσμου ;
Perfect Sense (2011)
Formerly known as The Last Word, is a 2011 drama film directed by David Mackenzie and written by Kim Fupz Aakeson, starring Eva Green and Ewan McGregor. Scenes were shot in various locations around Glasgow. The film premiered at the 2011 Sundance Film Festival.
Synopsis
A story about two people—a chef and an epidemiologist—who fall in love just as an epidemic begins to rob the world's population of their sensory perceptions.The epidemic causes humans to lose their senses. First, they start crying for no reason. After drying up their tears, they notice they have lost their ability to smell. This is followed by the loss of taste and hearing and finally eye sight. The epidemic is not given a major part in the movie. Instead, the movie focuses on the two lovers and the rest of the people dealing with the situation. For example, Michael, being a chef, has to go on cooking for the people who can neither smell nor taste.
| Directed by | David Mackenzie |
|---|---|
| Produced by | Malte Grunert |
| Written by | Kim Fupz Aakeson |
| Starring | Eva Green Ewan McGregor Ewen Bremner Stephen Dillane Connie Nielsen |
| Music by | Max Richter |
| Cinematography | Giles Nuttgens |
| Editing by | Jake Roberts |
| Distributed by | Senator Film Verleih IFC Films |
| Release date(s) |
|
| Running time | 92 minutes |
| Country | United Kingdom Denmark Sweden Ireland |
| Language | English |
My last film . . .
Πολιτική αλληγορία για τον Ισπανικό Εμφύλιο ή αλλιώς πώς είναι όταν δε φοβάσαι να ξύνεις τις πληγές μέχρι να ματώσουν . . εξάλλου, η ζωή είναι ένα τσίρκο, έτσι δεν είναι ; Διάλεξε τον κλόουν που δείχνεις γύρω σου. Εσύ ποιός κλόουν είσαι ; ο χαρούμενος ή κλαψιάρης ;
The Last Circus (Spanish: Balada triste de trompeta; "Sad Trumpet Ballad") is a 2010 Spanish film by director Álex de la Iglesia.It premiered at the 2010 Venice Film Festival.
Plot
In 1937, Republican Militia led by General Líster force a circus troupe to fight on their side in the Spanish Civil War. The Funny Clown (Santiago Segura) slaughters dozens of Loyalist troops, armed only with a machete, before being shot and disarmed. While his fellow troupe members are executed, the Funny Clown is sentenced to work as a slave laborer, at the monument of the Valle de los Caídos. His son, Javier (Sasha Di Bendetto) tries to free him by setting off dynamite where he was working. But Colonel Salcedo (Sancho Gracia) tramples the Funny Clown to death with his horse. Javier knocks him down, gouging out his eye in the process. Salcedo vows to remember Javier for this insult.
In 1973, Javier (Carlos Areces) joins a circus as its sad clown, as he has never been able to make children laugh. His counterpart as funny clown is Sergio (Antonio de la Torre Martin), an arrogant, crude, violent man who admits that were he not a clown, he would probably be a murderer. Javier begins to fall in love with Sergio's girlfriend, the trapeze artist Natalia (Carolina Bang). After Sergio becomes enraged when Javier refuses to laugh at his jokes at dinner one night, Sergio beats Natalia unconscious then storms out. Javier encourages Natalia to leave Sergio, but when Sergio returns she engages in rough anal sex against a window while Javier cowers below. She later tells Javier that she is sexually and emotionally attracted to Sergio's violent nature.
Sergio admits that Javier is an excellent sad clown but grows suspicious about his attention to Natalia. In fact, Natalia has encouraged Javier to develop feelings for her, as she was impressed by his refusal to laugh when Sergio told him to. They begin to see one another behind Sergio's back. One night, at an amusement park, Natalia admits she has begun to love Javier as well and kisses him tenderly. Sergio suddenly appears and beats them both savagely; Javier's wounds land him in the hospital. Natalia tells Javier they must never see one another again for his sake. After having a dream in which Sergio foils his repeated attempts to rescue Natalia from various situations, Javier escapes from the hospital and returns to the circus. Despite the efforts of the other troupe members to stop him, Javier finds Sergio and Natalia having sex. Now insane, Javier beats Sergio mercilessly in the face with a trumpet, leaving him mauled and near death. As Javier escapes through the sewers, the circus troupe takes Sergio to the closest doctor – a veterinarian – for medical care. The doctor is able to save Sergio, but his face is horribly scarred. The circus is forced to close down. Natalia and several of the other troupe members become performers in a nightclub.
Javier lives in the forest, naked and covered in filth. He survives on wild animals that fall into his cave. One day he is captured by hunters – including Salcedo, who recognizes him. Salcedo forces him to behave as a hunting dog but ultimately intends to kill him. At one point Javier viciously bites none other than Generalissimo Francisco Franco, one of Salcedo's guests. As a consequence he is locked in a room while Salcedo plans exactly how to kill him. Javier has a vision of Natalia, as the Virgin Mary, ordering him to become her Angel of Death. He scars his face with sodium hydroxide and a clothes iron to make it look permanently like that of a clown, then dons a clown's costume patterned after a bishop's vestments. He then kills Salcedo and escapes into the city.
Afraid that Sergio intends to harm her, Natalia prepares to leave the nightclub. But Sergio and Javier both arrive at the same time, Javier armed with machine guns. Forced to choose between them, Natalia chooses Sergio, and they drive away together. Police try to arrest Javier, but some of the remaining troupe members help him escape. Repulsed by Sergio's mauled face and crude ways, Natalia leaves him again. Javier steals an ice cream truck and stalks her through the city. He uses the occasion of ETA's successful attempt on Admiral Carrero Blanco (Franco's heir apparent) to kidnap Natalia. He takes her to the Valle de los Caídos, hewn from rock, where the circus has kept its animals since going out of business. There he pleads with her to love him for his mind and body as much as she loved Sergio for his. At first she refuses but admits she no longer loves Sergio.
Sergio, meanwhile, has learned of Javier's hideout. He informs the military police, which has been looking for Javier in connection with the terrorist bombing, and accompanies them on their attempt to arrest him. Sergio puts on his clown make up and chases Javier and Natalia through the Monumental Cross at the Valle de los Caídos where they climb to its highest point, several hundred feet off the ground. Natalia admits her love for Javier and suggests they escape by wrapping lengths of drapery around their waists and lowering themselves to the ground. Before this can be accomplished, Sergio arrives and fights with Javier. Distraught over the continued violence, Natalia leaps from the ledge; rather than getting to the ground safely, she is killed instantly when the drapery draws taut around her waist and snaps her spine.
The military police place Sergio and Javier in custody. As they sit opposite one another, the Funny Clown laughs bitterly and the Sad Clown cries inconsolably.
Πολιτική αλληγορία για τον Ισπανικό Εμφύλιο ή αλλιώς πώς είναι όταν δε φοβάσαι να ξύνεις τις πληγές μέχρι να ματώσουν . . εξάλλου, η ζωή είναι ένα τσίρκο, έτσι δεν είναι ; Διάλεξε τον κλόουν που δείχνεις γύρω σου. Εσύ ποιός κλόουν είσαι ; ο χαρούμενος ή κλαψιάρης ;
Balada triste de trompeta (2010)
Plot
In 1937, Republican Militia led by General Líster force a circus troupe to fight on their side in the Spanish Civil War. The Funny Clown (Santiago Segura) slaughters dozens of Loyalist troops, armed only with a machete, before being shot and disarmed. While his fellow troupe members are executed, the Funny Clown is sentenced to work as a slave laborer, at the monument of the Valle de los Caídos. His son, Javier (Sasha Di Bendetto) tries to free him by setting off dynamite where he was working. But Colonel Salcedo (Sancho Gracia) tramples the Funny Clown to death with his horse. Javier knocks him down, gouging out his eye in the process. Salcedo vows to remember Javier for this insult.
In 1973, Javier (Carlos Areces) joins a circus as its sad clown, as he has never been able to make children laugh. His counterpart as funny clown is Sergio (Antonio de la Torre Martin), an arrogant, crude, violent man who admits that were he not a clown, he would probably be a murderer. Javier begins to fall in love with Sergio's girlfriend, the trapeze artist Natalia (Carolina Bang). After Sergio becomes enraged when Javier refuses to laugh at his jokes at dinner one night, Sergio beats Natalia unconscious then storms out. Javier encourages Natalia to leave Sergio, but when Sergio returns she engages in rough anal sex against a window while Javier cowers below. She later tells Javier that she is sexually and emotionally attracted to Sergio's violent nature.
Sergio admits that Javier is an excellent sad clown but grows suspicious about his attention to Natalia. In fact, Natalia has encouraged Javier to develop feelings for her, as she was impressed by his refusal to laugh when Sergio told him to. They begin to see one another behind Sergio's back. One night, at an amusement park, Natalia admits she has begun to love Javier as well and kisses him tenderly. Sergio suddenly appears and beats them both savagely; Javier's wounds land him in the hospital. Natalia tells Javier they must never see one another again for his sake. After having a dream in which Sergio foils his repeated attempts to rescue Natalia from various situations, Javier escapes from the hospital and returns to the circus. Despite the efforts of the other troupe members to stop him, Javier finds Sergio and Natalia having sex. Now insane, Javier beats Sergio mercilessly in the face with a trumpet, leaving him mauled and near death. As Javier escapes through the sewers, the circus troupe takes Sergio to the closest doctor – a veterinarian – for medical care. The doctor is able to save Sergio, but his face is horribly scarred. The circus is forced to close down. Natalia and several of the other troupe members become performers in a nightclub.
Javier lives in the forest, naked and covered in filth. He survives on wild animals that fall into his cave. One day he is captured by hunters – including Salcedo, who recognizes him. Salcedo forces him to behave as a hunting dog but ultimately intends to kill him. At one point Javier viciously bites none other than Generalissimo Francisco Franco, one of Salcedo's guests. As a consequence he is locked in a room while Salcedo plans exactly how to kill him. Javier has a vision of Natalia, as the Virgin Mary, ordering him to become her Angel of Death. He scars his face with sodium hydroxide and a clothes iron to make it look permanently like that of a clown, then dons a clown's costume patterned after a bishop's vestments. He then kills Salcedo and escapes into the city.
Afraid that Sergio intends to harm her, Natalia prepares to leave the nightclub. But Sergio and Javier both arrive at the same time, Javier armed with machine guns. Forced to choose between them, Natalia chooses Sergio, and they drive away together. Police try to arrest Javier, but some of the remaining troupe members help him escape. Repulsed by Sergio's mauled face and crude ways, Natalia leaves him again. Javier steals an ice cream truck and stalks her through the city. He uses the occasion of ETA's successful attempt on Admiral Carrero Blanco (Franco's heir apparent) to kidnap Natalia. He takes her to the Valle de los Caídos, hewn from rock, where the circus has kept its animals since going out of business. There he pleads with her to love him for his mind and body as much as she loved Sergio for his. At first she refuses but admits she no longer loves Sergio.
Sergio, meanwhile, has learned of Javier's hideout. He informs the military police, which has been looking for Javier in connection with the terrorist bombing, and accompanies them on their attempt to arrest him. Sergio puts on his clown make up and chases Javier and Natalia through the Monumental Cross at the Valle de los Caídos where they climb to its highest point, several hundred feet off the ground. Natalia admits her love for Javier and suggests they escape by wrapping lengths of drapery around their waists and lowering themselves to the ground. Before this can be accomplished, Sergio arrives and fights with Javier. Distraught over the continued violence, Natalia leaps from the ledge; rather than getting to the ground safely, she is killed instantly when the drapery draws taut around her waist and snaps her spine.
The military police place Sergio and Javier in custody. As they sit opposite one another, the Funny Clown laughs bitterly and the Sad Clown cries inconsolably.
| Directed by | Álex de la Iglesia |
|---|---|
| Produced by | Vérane Frédiani Gerardo Herrero Franck Ribière |
| Written by | Álex de la Iglesia |
| Starring | Carlos Areces Antonio de la Torre Martín Carolina Bang |
| Music by | Roque Baños |
| Cinematography | Kiko de la Rica |
| Editing by | Alejandro Lázaro |
| Studio | Televisión Española Tornasol Films La Fabrique 2 uFilm Canal+ España Castafiore Films |
| Distributed by | Warner Bros. (Spain) Magnet Releasing (United States) |
| Release date(s) |
|
| Country | Spain |
| Language | Spanish |
My last film . . .
Μία μαύρη - όχι και τόσο ποιητική - ελεγεία πέρα από ηθικολογίες και φτηνή κοινωνιολογία για την επιβίωση και την τελική επικράτηση στο κλειστοφοβικό και άγριο κόσμο της φυλακής. Μεταξύ των ορίων πραγματικότητας και μεταφυσικής, η γεωμετρητική ανάδειξη ενός ''τίποτα'' στην πρωτοκαθεδρία της εγκληματικής ελίτ . . .
Un prophète (2009)
For Audiard, the film aims at "creating icons, images for people who don't have images in movies, like the Arabs in France,"though he also had stated that the film "has nothing to do with his vision of society," and is a work of fiction.
In 2010, the film was a nominee for the Best Foreign Language Film at the 82nd Academy Awards.
PLOT
Malik El Djebena (Tahar Rahim), nineteen years old, French of Algerian descent, is sentenced to six years in prison for attacking police officers. Alone and illiterate upon his arrival, he falls under the sway of Corsican mobsters, led by Cesar Luciani (Niels Arestrup), who enforces a brutal rule.
The prison is divided between two main factions: the Corsicans and the Muslims. Malik keeps to himself. When Luciani forces him to be the unwilling assassin of Reyeb, a Muslim witness, Malik gains the protection of the Corsicans in spite of his origin. Malik serves as a low-level servant to the Corsicans, who treat him with disdain. All the while, he is haunted by visions of the murdered Reyeb. When the bulk of the Corsicans are transferred or released, Luciani is forced to give Malik more responsibility. Having secretly learned Corsican, Malik acts as Luciani's eyes and ears in the prison. When Malik earns the privilege of day-long furloughs outside the prison, Luciani relies on him to conduct his business outside.
Ryad, a Muslim friend, teaches Malik to read and write, and the two become close. Ryad exposes Malik to his own heritage, allowing him to meet two other Muslims, Tarik and Hassan, increasing his power within the prison. Malik also becomes involved with a prison drug dealer, Jordi. When Ryad gains an early release due to his testicular cancer, the three partners organize a drug-running enterprise. But when Ryad is kidnapped by the drug dealer Latif, Malik tracks down Latif's partner inside the prison, kidnaps his family, and forces Latif's gang to release Ryad.
When Luciani discovers that Malik is using his furloughs for his own personal enterprise, he attacks him. Malik is sent to meet Brahim Lattrache in Marseille, another Muslim, who is involved in a deal between Luciani and the Lingherris, an Italian mafia group. Lattrache is bitter toward the Corsicans for the murder of Reyeb and holds Malik at gunpoint. When Malik spots a deer warning sign, he remembers a recent dream of deer running in the road. He tells his kidnappers that they are in danger of hitting a deer, which they promptly do. Lattrache is impressed by Malik, calling him a prophet and agreeing to do business with him instead of Luciani.
Luciani believes there is a mole in his organization and decides to use Malik to assassinate Jacky Marcaggi, the Don of the Corsican mafia, for secretly dealing with the Lingherris. But Malik and Ryad have their own plan for Marcaggi: they kill his bodyguards and dump him in a van with his enemy Vettori, Luciani's henchman. Malik takes refuge at Ryad's house with his wife and young son. Ryad's cancer has returned; his decision against more chemotherapy leaves him just six months and he gets Malik's promise to take care of his family when he's gone.
Upon Malik's return to the prison, he joins the Muslim side of the yard, having built a place of power within their faction. When Luciani tries to approach him, two Muslims intercept and beat him. The day of Malik's release he is met outside the prison by Ryad's wife and son. They walk off together, followed by a convoy of Malik's new gangster associates.
| Directed by | Jacques Audiard | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Produced by | Martine Cassinelli Antonin Dedet |
|||||
| Written by | Jacques Audiard Thomas Bidegain Abdel Raouf Dafri Nicolas Peufaillit |
|||||
| Starring | Tahar Rahim Niels Arestrup Adel Bencherif |
|||||
| Music by | Alexandre Desplat | |||||
| Cinematography | Stéphane Fontaine | |||||
| Editing by | Juliette Welfling | |||||
| Distributed by | UGC Distribution | |||||
| Release date(s) |
|
|||||
| Running time | 150 minutes | |||||
| Country | France Italy |
|||||
| Language | French Arabic Corsican |
|||||
| Budget | € 13 million | |||||
| Box office | € 20 243 580 |
Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012
Πέμπτη 24 Μαΐου 2012
My last film ...
Αθικτοι . . . και αξεπέραστοι !!
LES UNTOUCHABLES (2011)
PLOT : After he becomes a quadriplegic from a paragliding accident, an
aristocrat hires a young man from the projects to be his caretaker. Very sympathetic and interesting political anti-correct comedy with drama elements ! Inspiring film, one of the best french films of the year.
Directors:Olivier Nakache, Eric Toledano, Writers:Olivier Nakache, Eric Toledano, Stars:François Cluzet, Omar Sy and Anne Le Ny
Κυριακή 22 Απριλίου 2012
Οροπέδιο Βρομωνερού - Κρουσώνας / Ν. Ηρακλειου
Δυσκολία διαδρομής : 1
Διάρκεια : 5 ώρες
Το Οροπέδιο του Βρομώνερου ή ο Λάκκος της Λίμας βρίσκεται σε υψόμετρο 1300m, 10km δυτικά του Κρουσσώνα, σε μια υπέροχη τοποθεσία ανατολικά της κορυφής Σκοίνακα του Ψηλορείτη, όπου υπάρχει και το αστεροσκοπείο του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Η πρόσβαση γίνεται μέσω χωματόδρομου που διέρχεται μέσα από το φαράγγι της Χαλασιάς, το οποίο ξεκινάει από το Λιβάδι και καταλήγει στον Κρουσώνα. Ο δρόμος αυτός ξεκινάει δίπλα στην Μονή της Αγίας Ειρήνης
του Κρουσώνα, δίπλα στο χωριό. Κατά την ανάβαση στο Βρομώνερο αξίζει να
επισκεφτείτε και τον παλιό ναό του Αγίου Ιωάννη στη τοποθεσία
Ασφενταμιά, με την απίστευτη θέα στις ακτές και τη πόλη του Ηρακλείου.
Μετά από μια πανέμορφη διαδρομή μέσα από
το καταπράσινο φαράγγι της Χαλασιάς, θα δείτε το αστεροσκοπείο ψηλά και
θα καταλήξετε στο μικρό οροπέδιο . Το Βρομώνερο (κι όχι βρωμόνερο)
λέγεται ότι παίρνει το όνομα του από τη λέξεις «βριμώ», που σημαίνει
δυνατό, και «ιερό». Σύμφωνα με θρύλο, ενώ η θεά Δήμητρα κυνηγούσε στον
Ψηλορείτη, είδε τον Ιάσωνα και τον ερωτεύτηκε, και αφού ενώθηκαν
γεννήθηκε ο Πλούτος. Ωστόσο, μια πιο πιθανή εκδοχή για το όνομα λέει ότι
κάποτε οι Τούρκοι βρώμισαν το νερό του Οροπεδίου για να αναγκαστούν οι
αντάρτες που έμεναν εκεί και αναζητήσουν αλλού νερό και να εμφανιστούν
ώστε να συλληφθούν.
Στο Βρωμόνερο υπάρχει ένα από τα
ωραιότερα και πιο παρθένα πρινοδάση της Κρήτης, το οποίο είναι ιδιαίτερα
γνωστό στους βιολόγους και εντελώς άγνωστο στους κατοίκους του
Ηρακλείου. Είναι γεμάτο πρίνους και σφενδάμια, τα οποία χαρίζουν
απλόχερα τη σκιά τους το κατακαλόκαιρο. Το τοπίο συμπληρώνεται μοναδικά
από τα διάσπαρτα μιτάτα, κτηνοτροφικά καταλύμματα και πρόχειρα
τυροκομεία, καθώς η περιοχή είναι κυρίως κτηνοτροφική. Δυστυχώς η
υπερβόσκηση απειλεί το εύθραυστο αυτό οικοσύτημα του Ψηλορείτη, το οποίο
έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα >Natura. Στο οροπέδιο υπάρχει χώρος για
κατασκήνωση, παγκάκια, βρύσες, ψησταριές κλπ, τα οποία κάνουν την
απόδραση στην εξοχή πολύ πιο ευχάριστη. Επίσης υπάρχει καταφύγιο με τα
στοιχειώδη σε σχετικά κοντινή απόσταση.
Στο οροπέδιο βρίσκεται η εκκλησία του
Αγίου Γεωργίου, που χτίστηκε το 1978. Η Εκκλησία ήταν τάμα του
Κρουσσανιώτη οπλαρχηγού Χαράλαμπου Γιανναδάκη στον Άγιο Γεώργιο, τη
βοήθεια του οποίου είχαν επικαλεστεί τα μέλη μιας αντάρτικης ομάδας, που
είχαν ασφυκτικά κυκλωθεί από πολυάριθμη γερμανική δύναμη. Οι αντάρτες
σώθηκαν και η σωτηρία τους αποδόθηκε στη θαυματουργό δύναμη του Άη
γιώργη.
Πέμπτη 12 Απριλίου 2012
Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012
Sometimes I just ask myself . . .
Where is the love, man . . .
As I'm gettin' older, y'all, people gets colder
Most of us only care about money makin'
Selfishness got us followin' our wrong direction
Wrong information always shown by the media
Negative images is the main criteria
Infecting the young minds faster than bacteria
Kids wanna act like what they see in the cinema
Yo', whatever happened to the values of humanity
Whatever happened to the fairness in equality
Instead of spreading love we're spreading animosity
Lack of understanding, leading us away from unity
That's the reason why sometimes I'm feelin' under
That's the reason why sometimes I'm feelin' down
There's no wonder why sometimes I'm feelin' under
Gotta keep my faith alive till love is found
Now ask yourself
Where is the love ? yo !
Something like that !
My hands are tied, my body bruised
She's got me with
Nothing to win and
Nothing left to lose
She's got me with
Nothing to win and
Nothing left to lose
[...]
Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012
Exploring Creta's Nature . . .
ΚΟΥΝΑΒΙΑΝΟ ΦΑΡΑΓΓΙ
18.03.2012
(ΜΕΡΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ : ΑΣΤΡΑΚΙΑΝΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ή ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΚΑΡΤΕΡΟΥ)
ΓΕΝΙΚΑ
Το Αστρακιανό φαράγγι (ή φαράγγι του Καρτερού) αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου γεωλογικού
συμπλέγματος που αποτελείται από τα φαράγγια «Κουνάβων-Αστρακών-Καρτερού»,
μήκους 21,500 χλμ. περίπου. Ο γεωλογικός αυτός σχηματισμός βρίσκεται ανατολικά της πόλης του Ηρακλείου και
διατρέχει τους Δήμους Ν.Καζαντζάκη, Επισκοπής και Νέας Αλικαρνασσού. Εντάσσεται
στην ευρύτερη περιοχή του Οικολογικου
Πάρκου του Γιούχτα, στις Αρχάνες.
Το οικολογικό πάρκο του Γιούχτα κατέχει συνολική έκταση 4.000 στρεμμάτων. Το πάρκο
περιλαμβάνει το όρος Γιούχτα και τρία
φαράγγια: το κνωσανό, το κουναβιανό και το αστρακανό ή φαράγγι του Καρτερού που είναι και το μεγαλύτερο σε μήκος. Η περιοχή έχει ενταχθεί στο δίκτυο των περιοχών Natura 2000. Συνολικά τα φαράγγια συνδέονται σε
διάφορα σημεία με τους οικισμούς που βρίσκονται κατά μήκος της πορείας του.
Υπάρχουν πέντε κυρίες είσοδοι : μια από τον Καρτερό, μία από τα Αϊτάνια (γέφυρα Αϊτανίων), μία από τις Αγ. Παρασκιές (περιοχή Κολομώδη), μία από τους Κάτω Αστρακούς και μία στο Κάμπο των Πεζών (είσοδος Κουναβιανού φαραγγιού).
ΚΟΥΝΑΒΙΑΝΟ ΦΑΡΑΓΓΙ (ή ΦΑΡΑΓΓΙ ΠΕΖΩΝ)
Ωρες : 3 / Βαθμός Δυσκολίας : 1
ΕΙΣΟΔΟΣ : από τα Πεζά (κάμπο Πεζών)
Η περιοχή αυτή βρίσκεται κάτω από τις Αγίες Παρασκιές στον κάμπο των Πεζών.
Απο εδώ κλιμακωτό μονοπάτι με ξυλοκάγκελο κατηφορίζει ανάμεσα σε φασκομηλιές που ευωδιάζουν. Ας του δώσουμε το όνομα ''Το μονοπάτι της Φασκομηλιάς''.
Σε πέντε λεπτά κατεβαίνουμε στο βάθος του Κουναβιανού ποταμού. Βλέπουμε ένα πετρόκτιστο Νερόμυλο εγκαταλελειμμένο.
Η ρήχτρα και τα κτίσματα του στέκουν ακόμα σε καλή κατάσταση, διακοσμημένα με ρουκούνια, η πόρτα, τα παράθυρα, τζάκι κ.α. Η βλάστηση οργιάζει εδώ, τα πλατάνια κυριαρχούν αγκαλιασμένα από τους κισσούς που κολλάνε πάνω τους και σκαρφαλώνουν στις κορυφές τους.
Πανύψηλες ιτιές, με κορμούς λαξευμένους από τη φύση, με ωραίες παραστάσεις, διακοσμούν το μονοπάτι. Μικρά περιβόλια πνιγμένα από τους βάτους, κάποτε καλλιεργούνταν για τις ανάγκες των μυλωνάδων. Βλέπουμε δεσπολιές, μπουρνελιές, βερικοκιές, ροϊδιές, λεμονιές πορτοκαλιές, συκιές, μικρές καλλιέργειες κρασάμπελων κ.α.
Σήμερα είναι σκεπασμένα στη ζούγκλα της πυκνής βλάστησης. Το νερό ρέει ορμητικά κάτω από τα ξυλότυπα γεφυράκια που η Διεύθυνση Δασών έχει φτιάξει κι εδώ. Βαδίζουμε στην ανατολική όχθη πάνω σε στρώμα πλατανόφυλλων που κριτσανίζουν κάτω από τα πόδια μας.
Μετά από είκοσι
λεπτά φτάνουμε σε άλλο μύλο, δίπλα του σε μικρή απόσταση βλέπουμε ένα
καμίνι.
Κι εδώ γύρω βλέπουμε εγκαταλελειμμένα περιβόλια, περιφραγμένα από τους αγκαθωτούς βάτους που σαν συρματόπλεγμα τα έχουν αιχμαλωτίσει μέσα στην άβατη βλάστηση τους. Στα πρανή βλέπουμε μεγάλη ποικιλία δέντρων που δε συναντάμε τόση πολύ σε άλλα φαράγγια.
Βλέπουμε ενδημικά κυπαρίσσια, φτελιές κουτσουκιές, αγριαχλαδιές, σκίνους, αγριελιές, πουρνάρια κ.α. Ανάμεσα τους οργιάζουν οι θάμνοι και τα αρωματικά φυτά δημιουργώντας μια απροσπέλαστη ζούγκλα που μέσα της βρίσκουν καταφύγιο τα άγρια ζωάκια της περιοχής.
Κι εδώ γύρω βλέπουμε εγκαταλελειμμένα περιβόλια, περιφραγμένα από τους αγκαθωτούς βάτους που σαν συρματόπλεγμα τα έχουν αιχμαλωτίσει μέσα στην άβατη βλάστηση τους. Στα πρανή βλέπουμε μεγάλη ποικιλία δέντρων που δε συναντάμε τόση πολύ σε άλλα φαράγγια.
Βλέπουμε ενδημικά κυπαρίσσια, φτελιές κουτσουκιές, αγριαχλαδιές, σκίνους, αγριελιές, πουρνάρια κ.α. Ανάμεσα τους οργιάζουν οι θάμνοι και τα αρωματικά φυτά δημιουργώντας μια απροσπέλαστη ζούγκλα που μέσα της βρίσκουν καταφύγιο τα άγρια ζωάκια της περιοχής.
Οι πικροδάφνες, οι ασφεντιλιές, τα σπαρτα, με τα έντονα χρώματα τους δίνουν μια νότα αντίθεσης στο πράσινο που κυριαρχεί. Τα πλατανόφυλλα κόντρα στον ήλιο φτερουγίζουν με χρυσοκίτρινες ανταύγιες.
Ένα γεφύρι πάνω από ένα απότομο καταρράχτη μας περνά δυτικά όπου ανηφορικό στενό μονοπάτι, ίσα που χωρίζει ένα άτομο, μας οδηγεί σε ξυλότυπο καγκελόφραχτο μονοπάτι.
Βαδίζουμε τώρα κάτω από τη σκιά ασβεστολιθικών πετρωμάτων που θεμελιώνουν ανάγλυφα το φαράγγι. Ακούμε το νερό να βρυχάται στα τοιχώματα του καταρράχτη. Μια μεγάλη κολύμπα σε προκαλεί να απολαύσεις ένα ντους και να παίξεις με τα νερά που πέφτουν ορμητικά στο βάθος του και το λούζουν.
ΕΞΟΔΟΣ : από το χωριό Κουνάβοι
Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012
Εμμανουήλ Ι. Πολιτάκης, ο παππούς μου
Το Α’ Γυμνάσιο Ηρακλείου το 1926 κι ο προϊστάμενος της υπηρεσίας του Πρωτοδικείου Εμμ. Πολιτάκης
Οι φωτογραφίες της Ιστορίας
 |
Με τους συμμαθητές και τους καθηγητές της ΣΤ΄ τάξης του Α΄ Γυμνασίου
Ηρακλείου, στο τέλος της σχολικής χρονιάς 1926-27. Η φωτογραφία έχει
ημερομηνία 6 Ιουνίου 1927. Ο Εμμανουήλ Πολιτάκης διακρίνεται στο μέσο
της τελευταίας σειράς των ορθίων. Στέκεται μπροστά στην πόρτα του
σχολείου, στη δεξιά πλευρά
Ο προϊστάμενος της υπηρεσίας του Πρωτοδικείου Ηρακλείου Εμμανουήλ Πολιτάκης
Ο Εμμανουήλ Πολιτάκης (1911-1983) υπήρξε προϊστάμενος στη δικαστική
γραμματεία του Πρωτοδικείου Ηρακλείου και γραμματέας του Εφετείου
Δωδεκανήσου (1967-1972). Γεννημένος στο Ηράκλειο από τον Ιωάννη
Πολιτάκη, ξενοδόχο, ιδιοκτήτη χάνι στo «Μικρό Τζαμάκι» σήμερα της οδού
Πεδιάδος στη συμβολή με την οδό Έβανς, και της Ελένης το γένος
Καρδαμάκη, μοναχογιός ανάμεσα σε τέσσερις αδελφές (την Μαρία σύζυγο
Ιωάννου Καστρινού, στρατηγού του ελληνικού στρατού, την Ελευθερία σύζυγο
του Μηνά Παπαδάκη, δικηγόρου, την Κωνστάντζα σύζυγο Αντώνη Καπαρουνάκη,
καταστηματάρχη και την Ριρίκα, άγαμη) τελείωσε ως αριστούχος το
εξατάξιο 2ο Γυμνάσιο Ηρακλείου με γυμνασιάρχη τότε τον Ανδρέα
Βουρδουμπάκη και εισήχθη στη Νομική Σχολή Αθηνών στις 31 Οκτωβρίου 1928.
Το 1935 κατόπιν εξετάσεων διορίσθηκε ως δικαστικός γραμματέας επί της
έδρας στο Πρωτοδικείο Ηρακλείου όπου και υπηρέτησε εκεί προαγόμενος στο
βαθμό του Προϊσταμένου το 1967 για να συνταξιοδοτηθεί με το βαθμό του
Γραμματέα Εφετών Δωδεκανήσου το 1972.
Από τις περιγραφές όσων τον γνώρισαν αναφέρεται ως ένας άνθρωπος μετρημένος, συντηρητικός και σοβαρός, διακρινόμενος για το εξαιρετικό ήθος και την αξιοπρέπεια ως στοιχεία γνήσιου του χαρακτήρα του. Υπηρέτησε τη δικαιοσύνη υπεύθυνα και συνετά επιδεικνύοντας ευγένεια και αβρότητα ως γνώριμα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Υπήρξε στενός φίλος με τον δικαστή Ορέστη Νικόπουλο (Πρόεδρο Πρωτοδικών), τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά, καθώς και συμφοιτητής και στενός επίσης φίλος με τον αείμνηστο υπουργό επί Κυβερνήσεων Κων. Καραμανλή, Εμμανουήλ Κεφαλογιάννη.
Παντρεύτηκε την Γεωργία Παρασχάκη (αδελφή του Συμβολαιογράφου Ηρακλείου Αντωνίου Παρασχάκη) και απέκτησε δύο κόρες την Ελένη (σύζυγο Θεμιστοκλή Θέμελη) και την Ιωάννα (σύζυγο Μιχαήλ Τσόχα).
Οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες μάς δόθηκαν από τον εγγονό του Εμμ. Πολιτάκη, δικηγόρο Ηρακλείου, Ιωάννη Θέμελη.
Από τις περιγραφές όσων τον γνώρισαν αναφέρεται ως ένας άνθρωπος μετρημένος, συντηρητικός και σοβαρός, διακρινόμενος για το εξαιρετικό ήθος και την αξιοπρέπεια ως στοιχεία γνήσιου του χαρακτήρα του. Υπηρέτησε τη δικαιοσύνη υπεύθυνα και συνετά επιδεικνύοντας ευγένεια και αβρότητα ως γνώριμα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Υπήρξε στενός φίλος με τον δικαστή Ορέστη Νικόπουλο (Πρόεδρο Πρωτοδικών), τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά, καθώς και συμφοιτητής και στενός επίσης φίλος με τον αείμνηστο υπουργό επί Κυβερνήσεων Κων. Καραμανλή, Εμμανουήλ Κεφαλογιάννη.
Παντρεύτηκε την Γεωργία Παρασχάκη (αδελφή του Συμβολαιογράφου Ηρακλείου Αντωνίου Παρασχάκη) και απέκτησε δύο κόρες την Ελένη (σύζυγο Θεμιστοκλή Θέμελη) και την Ιωάννα (σύζυγο Μιχαήλ Τσόχα).
Οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες μάς δόθηκαν από τον εγγονό του Εμμ. Πολιτάκη, δικηγόρο Ηρακλείου, Ιωάννη Θέμελη.
Το παρόν άρθρο μου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ, στις 28/11/2011 για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννηση του παππού μου
Επίσκεψη στην οικία του Έβανς
Η Βίλα Αριάδνη[1]
23.11.2008
Το 1906
ο Έβανς έκτισε τη βίλα Αριάδνη, διάσημη όχι μόνο γιατί αποτέλεσε τη βάση του
κατά την τριακονταπενταετή εργασία του στην Κνωσό, αλλά και επειδή κατά τον 2ο
Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η κατοικία του Γερμανού διοικητή και το μέρος όπου
παίχτηκε η τελευταία πράξη του πολέμου στην Δυτική Ευρώπη, δηλαδή η υπογραφή
της παράδοσης των δυνάμεων του Άξονα στην Κρήτη στους συμμάχους. Σήμερα πρέπει
να συντηρηθεί σαν αυτοτελές ιστορικό μνημείο και με σκοπό τη μελλοντική χρήση
της. Περικλείεται από τον μόνο υπάρχοντα ελληνικό εδουαρδιανό κήπο, μεγάλη όαση
κρητικής και άλλης χλωρίδας και θάμνων σε συγκεκριμένους σχηματισμούς.
Ο κήπος
έγινε αντικείμενο πλήρους μελέτης από την Αγγλική αρχαιολογική Σχολή με τη
συμμετοχή ειδικών αρχιτεκτόνων και γεωπόνων από το Ηράκλειο. Ευρίσκεται στο
κέντρο μιας έκτασης στα δυτικά του Ανακτόρου, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει
το κέντρο ενός αρχαιολογικού πάρκου.
Προς τα
νότια υπάρχει το Μικτό Ανάκτορο και η Ανεξερεύνητη Οικία, υψηλής ποιότητας
υστερομινωικά κτίσματα και τα δύο, συνδεόμενα με τη ζώνη του ανακτόρου με τη
λεγόμενη Βασιλική Οδό. Στα νότια είναι το Στρωματογραφικό Μουσείο της Αγγλικής
Αρχαιολογικής Σχολής, όπου φυλάσσονται όλα τα μικρά όστρακα, τόσο σημαντικά για
τη χρονολόγηση των ευρημάτων από τις ανασκαφές του Έβανς μέχρι σήμερα.
Πίσω του
και δίπλα στον κήπο είναι ο χώρος των ανασκαφών της Αγγλικής Αρχαιολογικής
Σχολής των ετών 1978-82, όπου ο καθηγητής Ρ.Μ. Warren ανακάλυψε σημαντικά
μινωικά ευρήματα, όπως κεραμικούς κλιβάνους, μοναδικές κυκλικές κοιτοστρώσεις ,
όπως αυτές που σύμφωνα με το μύθο χτίστηκαν για να χορέψει επάνω τους η
Αριάδνη, και μια οικία γεμάτη τελετουργικά αγγεία και τα οστά νεαρών ατόμων από
τη μινωική περίοδο με εμφανή σημάδια κατακρεούργησης. Η Σχολή, σε συνεργασία με
την Εφορεία, υποβάλει επίσημες προτάσεις για τη συντήρηση και στέγαση του
αρχαιολογικού χώρου, έτσι ώστε να είναι ορατός από απόσταση, εικονίζοντας μια
γωνία της αστικής μινωικής Κρήτης.
Σήμερα αποτελεί χώρο κατάλυσης φοιτητών Αρχαιολόγων από την Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και σημαντικός τόπος εκδηλώσεων, συνεδρίων αρχαιολογίας κλπ. Η είσοδος στην οικία δεν επιτρέπεται στο κοινό.
[1]
Του Colin F. Macdonald - Επιμελητή
της Αρχαιολογικής σχολής, Κνωσός Εφημερίδα Καθημερινή - Αφιέρωμα "Επτά
Ημέρες" Κυριακή 20 Απριλίου 1997.
Σχετικά Links : http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=97902
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ
όλες οι φωτογραφίες υπόκεινται σε μένα [all rights reserved - Copyright, 2008]
 |
| Εξωτερική άποψη |
 |
| Εσωτερικό (σαλόνι) |
 |
| Άποψη εσωτερικού, σαλόνι |
 |
| Αποψη εσωτερικού |
 |
| Επιγραφή της ιστορίας της Έπαυλης |
 |
| Σαλοτραπεζαρία |
 |
| Είσοδος |
 |
| Το γραφείο του Σερ Αρθουρ Έβανς |
 |
| Διακοσμητικός Αμφορέας της Οικίας |
 |
| Ο Σερ Αρθουρ Έβανς |
 |
| Εξωτερική κάτοψη |
 |
| Εξωτερική κάτοψη |
 |
| Εξωτερική κάτοψη |
 |
| Εξωτερική κάτοψη |
Μια μέρα σε ανασκαφή
 |
| Με τον επιβλέποντα αρχαιολόγο κ. Ανδρέα Λυριτζή |
Αρχαία Γόρτυνα Νομού Ηρακλείου 23.08.2011
Τα ερείπια
της αρχαίας πόλης της Γόρτυνας με την ακρόπολη και τις νεκροπόλεις της,
απλώνονται σε έκταση περίπου 4.000 στρεμμάτων περίπου, από τους λόφους του Αη
- Γιάννη, του Βόλακα και τον Προφήτη Ηλία βόρεια έως το χωριό των Αγ. Δέκα
ανατολικά και την Μητρόπολη νότια. Η περιοχή της Γόρτυνας, κατοικήθηκε ήδη
από την Νεολιθική εποχή, καθώς ευρήματα αυτής της περιόδου έχουν εντοπισθεί
στην πεδιάδα και στους λόφους, μαζί με ελάχιστα μινωικών χρόνων. Στην θέση
Κανιά, νότια του χωριού Μητρόπολη, έχει ανασκαφεί υστερομινωική αγρέπαυλη με
αξιόλογα ευρήματα.
Στη γεωμετρική περίοδο ( 1.100 - 700 π.Χ. ) ο οικισμός είχε αναπτυχθεί στην Ακρόπολη, ενώ μικρές κώμες υπήρχαν στις ρίζες των υψωμάτων. Στους αρχαϊκούς χρόνους ( 700 - 500 π.Χ. ) η πόλη επεκτάθηκε στη θέση του μεταγενέστερου Ωδείου και στην πεδιάδα, στην περιοχή του μεταγενέστερου ναού του Πυθίου Απόλλωνα. Από την πόλη της κλασικής περιόδου έχουν εντοπισθεί λείψανα του εκκλησιαστηρίου στη θέση του σημερινού Ωδείου, ενώ το σημαντικότερο μνημείο είναι η Μεγάλη Επιγραφή στον βόρειο κυκλικό τοίχο του Ωδείου.
Στα ελληνιστικά χρόνια ( τέλος 4ου αι. π.Χ. - 67 π.Χ. ) η Γόρτυνα ήταν από τις μεγαλύτερες πόλεις της Κρήτης. Στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. ήταν επικεφαλής μίας από τις τρεις ενώσεις πόλεων και στον 2ο αι. π.Χ., όταν η Ρώμη παρενέβη στα εσωτερικά θέματα της Κρήτης, η Γόρτυνα τάχθηκε με το πλευρό των Ρωμαίων. Μετά από την Ρωμαϊκή κατάκτηση έγινε πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας Κρήτης και Κυρηναϊκής και γνώρισε μεγάλη οικοδομική ανάπτυξη. Στην πρωτοβυζαντινή περίοδο το διοικητικό και αστικό κέντρο της πόλης μετακινήθηκε στην χριστιανική συνοικία στο σημερινό χωριό Μητρόπολη, ενώ ένας δεύτερος πυρήνας της πρωτοβυζαντινής πόλης ήταν στην περιοχή της εκκλησίας των Αγ. Δέκα. Μετά από την αραβική κατάκτηση, η Γόρτυνα ερειπώνεται. |
||||||||
|
|
||||||||
|
Γόρτυνα, Κρήτη
Η Γόρτυνα είναι μία από τις σημαντικότερες πόλεις
της Κρήτης, με αδιάκοπη ιστορία 6.000 χρόνων και ένας από τους μεγαλύτερους
σε έκταση αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα. Βρίσκεται στο Νότιο Κεντρικό
τμήμα της Κρήτης στην εύφορη πεδιάδα της Μεσαράς, η οποία φημίζεται για την
πρώτη ανθρώπινη κατοίκηση στο νησί στο τέλος της Νεολιθικής περιόδου (5η
χιλιετία π.Χ.). Στην Γόρτυνα φτάνουμε μετά από 40 λεπτά περίπου,
ξεκινώντας από το Ηράκλειο με κατεύθυνση προς τα νότια. Είναι ο ίδιος δρόμος
που θα μας φέρει στην Φαιστό και τα Μάταλα. Η Γόρτυνα βρίσκεται 1 χιλιόμετρο
περίπου μετά το χωριό Αγιοι Δέκα, ακριβώς δίπλα στον κεντρικό δρόμο.
Το όνομα Γόρτυς ή Γόρτυνα
Το όνομά της η Γόρτυνα, το πήρε σύμφωνα με μία
παράδοση, από τον Γόρτυνα, γιό του Ραδάμανθυ, του βασιλιά της Φαιστού και
αδερφού του Μίνωα, ο οποίος και την ίδρυσε. Μία άλλη παράδοση θέλει ιδρυτή της τον Γόρτυνα, ο
οποίος αυτή τη φορά είχε καταγωγή από την Τεγέα της αρκαδικής Γορτυνίας. Τρίτη παραλλαγή του μύθου κάνει αναφορά στην Γόρτυνα
ως ιδρύτρια της πόλης, βασίλισσα της Κρήτης και μητέρα του βασιλιά Ταύρου.
Ανασκαφές στη Γόρτυνα
Η Γόρτυνα ήταν από τις πρώτες περιοχές της Κρήτης
που προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των ερευνητών και των αρχαιολόγων ήδη από την
περίοδο της Τουρκοκρατίας στα τέλη του 19ου αιώνα, σε μία εποχή όπου κανείς
δεν ήξερε ακόμα τίποτα για τον Μινωικό πολιτισμό καθώς η ύπαρξή του αναγόταν
στο μύθο. Το 1884 η ανεύρεση και διάσωση της Μεγάλης Επιγραφής
από τους Ιωσήφ Χατζηδάκη, Στέφανο Ξανθουδίδη και τον Ιταλό Federico Halbherr
στάθηκε αφορμή για ανασκαφική έρευνα της περιοχής της Γόρτυνας. Οι
ανασκαφικές εργασίες ξεκίνησαν με την αυτονόμηση της Κρήτης, μετά το 1898,
από την Ιταλική Αρχαιολογική Αποστολή σε συνεργασία με την Αρχαιολογική
Υπηρεσία. Οι εργασίες κράτησαν μέχρι και το 1940. Οι ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή της Γόρτυνας
έφεραν στο φως σπουδαία αρχιτεκτονικά σύνολα καθώς και ευρήματα ενώ μέχρι και
σήμερα μεγάλο μέρος της Ρωμαϊκής πόλης δεν έχει ανασκαφεί. Τα σημαντικότερα
ευρήματα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, ενώ αναμένεται στα
επόμενα χρόνια η δημιουργία Αρχαιολογικού Μουσείου Μεσαράς, το οποίο θα τα
στεγάσει.
Φωτογραφίες από την ανασκαφή
    |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)